မ ထူး တော့ ဘူး
မြန်မာပြည်ကို အဂ်လိပ်အုပ်စိုးထားတဲ့အချိန်... ။ နီပေါနိုင်ငံမှာပေါ့...။ မြန်မာပြည်ကိုလာရောက်ပြီး တာဝန်ထမ်းဆောင်မယ့် နေပါလိ ဂေါ်ရခါးစစ်သားလေးကို သူ့အဖေ အငြိမ်းစားစစ်ပြန်ကြီးက သေချာမှာတယ်... ။ " မြန်မာလူမျိုးတွေက သဘောကောင်းတယ် ... ဖော်ရွေတယ်... ယဥ်ကျေးတယ်... ဘာသာတရားကိုင်းရှိုင်းတယ်...ချစ်စရာ အင်မတန်ကောင်းတယ်... ။ " ဒါပေမယ့် သူတို့ပါးစပ်ကနေ ... " မထူးတော့ဘူး " ဆိုတဲ့စကားအသံတွေထွက်လာရင် ချစ်စရာအကောင်းဆုံးလူမျိုးကနေ ကြောက်စရာအကောင်းဆုံးလူမျိုးဖြစ်သွားတယ်... ။ " "အဲ့စကားအသံထွက်လာပြီးရင် သူတို့က ဘာကိုမှမကြောက်တော့ဘူး... ။ သေရမှာလည်း မကြောက်တော့ဘူး... သတ်ရမှာလည်း မကြောက်တော့ဘူး... ။ ဘုရားလည်းမကြောက်တော့ဘူး... ငရဲလည်း မကြောက်တော့ဘူး... ။ မလုပ်ရဲတာ ဘာမှမရှိတော့ဘူး... ။" " ငါ့သား ... မြန်မာတွေပါးစပ်ကနေ " မ ထူး တော့ ဘူး " ဆိုတဲ့စကားအသံထွက်လာရင် ဘယ်လိုနည်းနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် အိမ်ကိုရောက်အောင် ချက်ချင်းပြန်လာခဲ့တော့... " အဲ့လိုဆုံးမပြီး... " မ ထူး တော့ ဘူး " ဆိုတဲ့ မြန်မာစကားလေးလုံး အလွတ်ရအောင် ကျက်ခိုင်းပါတယ်... ။ ပြောချင်တာက ကျနော်တိ...